B&W Info nummer 72 - februari 2010

Mijn eerste keer - 13 december 1969 S04 - rw essen

Op 13 december 2009 was het precies 40 jaar geleden dat ik mijn eerste wedstrijd van FC Schalke 04 bezocht. Hoe kwam ik bij S04 terecht? Mijn zwager HS had een neef die in GE woonde en die in het seizoen 1949/1950 in het eerste team van S04 gespeeld heeft. Deze neef, Werner Cremers, kwam geregeld naar Enschede om samen met ons wedstrijden van FC Twente te bezoeken en hij had ons al regelmatig uitgenodigd om eens naar de Glückauf Kampfbahn in Gelsenkirchen te komen om de Königsblauen te zien.

Op een zaterdag in december 1969 staan mijn zwager en ik met elkaar te praten bij de bloemenstand van mijn schoonouders op de hoek van de Oldenzaalsestraat en de Molenstraat, toen plotseling HS tegen me zei: “zullen naar Schalke gaan”? Ik was te beduusd om na te denken en voordat ik het besefte zaten we samen in zijn Mini op weg naar GE. In die tijd was de autobahn A31 er nog niet en moesten we nog binnendoor rijden en kwamen we via de plaatsen, Vreden, Stadtlohn, Südlohn, Borken, Raesfeld, Dorsten, Gladbeck in GE-Buer aan.

Na de auto ergens geparkeerd te hebben daagde het volgende probleem op: we hadden geen kaartjes……! Mijn zwager die daar heel makkelijk in was zei tegen mij: “ik praat wel met de controleurs en jij gaat (heel) kort achter me staan. Als ik doorloop moet je me direct volgen en niet achterom kijken”. Bij de eerste controle begon hij een verhaal tegen de controleurs te vertellen over zijn neef die nu in de Traditionsmannschaft van S04 speelde (wat overigens wel klopte) en op het moment dat de controleurs er helemaal niets meer van begrepen liep hij pardoes door en ik er meteen achteraan. We doken meteen onder in de massa en waren hier veilig doorheen gekomen. Nu de volgende controle. Mijn zwager begon weer een prachtig verhaal tegen de controleurs te vertellen dat zijn neef in Aufsichtsrat van S04 zat (waar haalde hij het vandaan………?) En precies op hetzelfde moment als bij de vorige controle dat de controleurs niets van het verhaal begrepen liepen we door. Een paar roepende controleurs achterlatend. Nu kwam het moeilijkste deel nog want we waren onderaan de overdekte tribune gekomen en moesten nu zien om zonder kaartjes op deze tribune te komen want daar zat Werner Cremers met zijn collega’s van de S04 Traditionsmannschaft. De controleurs die hier stonden lieten zich niet in de luren leggen door het mooie verhaal dat mijn zwager tegen hun vertelde. Net op het moment dat we met behulp van extra controleurs terug werden gewezen zag Werner Cremers ons staan en kwam meteen naar ons toe gelopen. Toen de controleurs hem zagen werden ze plots vriendelijk en stamelden ze “das es überhaupt kein Problem war” om ons toe te laten op de tribune…..!
Nadat een aantal personen zo vriendelijk waren om een beetje in te schuiven op de banken, stoeltjes waren er toen nog niet..) konden we plaats nemen tussen de oude glorie van S04. Tijd om bij te komen hadden we niet want de wedstrijd begon al.
De eerste paar minuten heb ik weinig van de wedstrijd gezien want er gebeurde veel te veel om ons heen om op de wedstrijd te letten. Veel bierdrinkende en zingende mensen. Er waren veel mensen die tassen vol bier bij zich hadden en ook nog allerlei etenswaren. Wij werden niet overgeslagen en deelden vrolijk mee in bier en worst. Toen een oorverdovend lawaai en gejuich want Schalke 04 had gescoord 1-0 door Manfred Pohlschmidt. In het elftal van Rot Weiss Essen speelden ook twee Nederlanders namelijk de in Essen razend populaire Willy ‘Ente’ Lippens, die deze bijnaam verdiend had door zijn waggelende manier van lopen, en de uit Enschede afkomstige Egbert ter Mors. Deze speler kwam van Enschedese Boys, de club waarbij ik op dat moment zelf ook speelde.

Willy Lippens speelde, woonde en voetbalde praktisch zijn hele carrière in Duitsland en de meesten dachten dan ook dat het een Duitser was. Waarschijnlijk ook de technische staf van het Nederlandse elftal. Want pas op het einde van zijn glanzende carriere kreeg hij een uitnodiging voor Oranje en speelde hij zijn enige interland voor Nederland tegen Luxemburg.
De wedstrijd ontpopte zich gaandeweg tot een echte Ruhrpott-Derby. Spektakel voor beide doelen, veel overtredingen en een geweldige sfeer op de tribunes. Ik keek me de ogen uit en vond het geweldig. Schalke 04 stond voor en had aardig controle over de wedstrijd en het wachten was op de tweede goal voor S04. Maar acht minuten voor rust gebeurde het. RWE scoorde de gelijkmaker 1-1. Goalgetter Willy Lippens had weer toegeslagen. Nog geen drie minuten later opnieuw een domper voor Königsblau. Spits Erich Beer (later furore makend bij Hertha BSC) bracht RWE aan de leiding 1-2. En alsof dat nog niet genoeg was scoorde Czernotzki amper drie minuten later de 1-3! In luttele zes minuten scoorde RWE drie doelpunten en zette het de Derby compleet op de kop. Dit allemaal nauwelijks bevattend brak de rust aan. Iedereen zat elkaar verbouwereerd aan te staren en kon nauwelijks begrijpen wat er gebeurd was. Drie goals tegen in zes minuten, kon het nog gekker en dramatischer? Nou en of. Nadat iedereen zich weer een beetje moed had ingepraat begon de tweede helft. De S04-fans bleven achter hun team staan en schreeuwden en zongen de Königsblauen naar voren. Na tien minuten kwam er weer hoop in de harten van de S04-fans want Jürgen-Michael Galbierz scoorde de “Anschlusstreffer” 2-3. Een minuut later stond de Glückauf Kampfbahn op zijn kop want Herbert “Aki” Lútkebohmert kegelde de bal in de kruising 3-3. Iedereen op de tribune werd compleet gek. Het werd helemaal een gekkenhuis toen slechts twee minuten na de gelijkmaker aanvaller Waldermar Slomiany S04 aan de leiding bracht 4-3 voor S04!
Dit moet jezelf meegemaakt om het te geloven. Het leek wel of S04 kampioen geworden was. Wat een lawaai en wat een sfeer, fantastisch. Waar RWE voor de rust zes minuten voor nodig had om drie maal te scoren, had S04 slechts drie (!) minuten voor nodig om de achterstand van 1-3 om te buigen in een 4-3 voorsprong. Ongelofelijk.

Nu kon de wedstrijd weer alle kanten op en de afloop was niet te voorspellen. RWE ging volop in de aanval met een uitblinkende Egbert ter Mors en een levensgevaarlijk ‘Ente’ Lippens en drukte S04 naar achteren. Doelman Jupp Elting hield met enkele fabuleuze reddingen de voorsprong vast. Door dit alles-of-niets voetbal van RWE kreeg S04 ook een aantal geweldige kansen maar kon de wedstrijd niet voortijdig beslissen. De emoties op het veld en op de tribunes laaiden hoog op want iedere minuut gebeurde er wel iets. RWE gooide alle geoorloofde maar ook vooral ongeoorloofde middelen in de strijd. Veel overtredingen over en weer en de scheidsrechter strooide met officiële waarschuwingen. Gele en rode kaarten waren nog niet uitgevonden. Ongeveer tien minuten voor tijd weer een grandioos hoogtepunt. In het wanhoops- offensief van RWE schoot Lippens van de rand van het strafschopgebied keihard tegen de onderkant van de lat en alles wat Essen was, spelers, trainers en publiek, juichten voor de gelijkmaker en waren helemaal door het dolle heen. Maar de scheidsrechter vond het geen doelpunt (prima beslissing…..!) en liet doorspelen. De nog juichende spelers van RWE stonden stomverbaasd te kijken dat S04 snel in de aanval ging en Reinhard “Stan” Libuda de enig achtergebleven verdediger wilde passeren. Doch deze verdediger schopte Libuda uit pure frustratie ondersteboven. De scheids floot: penalty voor Schalke 04!

Toen brak echt de complete chaos uit op het veld. Woedende spelers van Essen vlogen op de scheidsrechter en grensrechter af om verhaal te halen. Reservespelers, verzorgers, trainers en alles wat lopen kon en zich binnen de afrastering bevond, stormde het veld op. Een gigantische chaos op het veld en ook de fans van beide partijen lieten zich uiteraard gelden. Zuidamerikaanse toestanden in de Glückauf Kampfbahn. Of er nog spelers uit het veld zijn gestuurd kan ik me niet meer herinneren. Volgens mij niet want dan had de scheidsrechter het hele team van Rot Weiss Essen er wel uit kunnen sturen. Toen eindelijk de rust een beetje was teruggekeerd kon S04 eindelijk de penalty nemen. Onder een oorverdovend lawaai van de RWE-fans bleef Heinz van Haaren heel koelbloedig en bracht de stand op 5-3 voor S04. In de nog resterende minuten kwam er van voetbal nog weinig terecht want de spelers RWE reageerden al hun frustraties af op de ledematen van de Königsblauen die gelukkig hun hoofd koel hielden en de voorsprong niet meer uit handen gaven.

Een 5-3 overwinning voor S04 na een sensationele en tumultueuze Kohlenpott-Derby. Ik was natuurlijk laaiend enthousiast en dacht dan ook meteen: “dit is niet de laatste keer dat ik hier kom.” Mijn zwager en ik werden meteen na afloop door diverse Schalkefans omhelst en aangesproken alsof we hier al jaren kwamen. Hierna zijn we samen met Werner Cremers en een aantal oud-spelers richting de hoofdtribune gelopen waar zich aan de achterkant de kleedkamers bevonden. In de buurt van de kleedkamers stond ook de gigantisch grote Amerikaanse auto van Rudi Gutendorf, de excentrieke trainer van S04. Dit was natuurlijk een bezienswaardigheid voor iedereen die hier in de buurt stond. Na nog een biertje te hebben gedronken gingen de kleedkamers open en hebben wij nog een praatje gemaakt met de Enschedeër Egbert ter Mors. Dat vond ik natuurlijk helemaal super. Na uitgebreid afscheid te hebben genomen van Werner en zijn Kumpels zijn we weer terug naar Enschede gereden terwijl we onderweg natuurlijk veel te praten hadden over deze sensationele wedstrijd. Vanaf deze dag, 13 december 1969, heb ik Schalke 04 in mijn hart gesloten en ben na 40 jaar nog net zo enthousiast over Schalke 04 en zijn fans.

Glückauf, Henny ten Vergert

Seizoen 1969/1970
16. Spieltag, 13.12.1969:

FC Schalke 04 - RW Essen 5:3 (1:3)

Schalke 04: Jupp Elting - Klaus Senger, Hans-Jürgen Wittkamp, Klaus Fichtel, Friedel Rausch, Jürgen Sobieray (85.Rolf Rüssmann), Heinz van Haaren, Herbert ‚Aki‘ Lütkebohmert, Reinhard ‚Stan‘ Libuda, Manfred Pohlschmidt (43.Jürgen Michael Galbierz), Waldemar Slomiany.
Trainer: Rudi Gutendorf.

RW Essen: Fred-Werner Bockholt, Peter Czernotzky, Heinz Stauvermann, Wolfgang Rausch, Werner Kik, Diethelm Ferner (74. Georg Jung), Erich Beer, Egbert ter Mors, Herbert Weinberg, Ente Lippens, Günter Fürhoff.
Trainer: Herbert Burdenski

Tore: 1:0 Pohlschmidt (6.), 1:1 Lippens (37.), 1:2 Beer (40.), 1:3 Czernotzki (43.), 2:3 Galbierz (55.), 3:3 Lütkebohmert (56.), 4:3 Slomiany (58.), 5:3 van Haaren (81./Foulelfmeter)
Toeschouwers: 23.000